معماری و موسیقی

- پیوند معماری و موسیقی

نخستین مسئله ای که به هنگام آغاز گفت و شنود و بررسی «معماری- موسیقی» پیش روی داشتیم- و هنوز داریم- فضا بود و پس از شناخت این مقوله، می خواستیم به دو پدیده معماری و موسیقی، درون آن، بپردازیم.

انسان در فضا می زید و در طول تجربه کردن ابعاد آن، به مناسبت ها و فرصت خایی
گوناگون، زاده شدن و پاگرفتن و گسترش یافتن پدیده هایی مهم را دامن می زند؛ یک روز دیوار غاز مسکونی خود را به تصویرهایی برگرفته از خیال خود تجهیز می کند و روزی دیگر آب رودخانه ها را به طریقی از سطوح زیرین خاک عبور می دهد که هم ترنم بیافریند و هم نیروی مکانیکی رایگان به دست دهد؛ روزی دیگر راز و رمزهایی را در وجود خود باز می شناسد که تنها در بیان و تنها در حرکت متظاهر نمی شوند تا جهان درونی او را به وجد آورند و او را به تصورها و خیال هایی نو و متعالی راه دهند. و همین توجه به ابعاد فضا است که به تعیین جای دست ساخته ها راه می دهد تا براساس جنس و بافت و حالت و رنگ هر چیز، شکلی خاص برای آن در نظر گرفته شود. 

بنابر آنچه آمد، حرکت در فضا، موضوع اصلی کار ما است. فضا هنگامی فهم می شود که دو مؤلفه اصلی و اساس اش- مکان و زمان- در تشخص و تعین مقداری اش، به میان آورده می شوند. فضا به معنای گسترده ای در اصل اثیری، به تدریج که به وسیله انسان زیست
می شود هویت مکانی- زمانی پیدا می کند.

در نگرشی چنین، که فضا را براساس حرکت انسان در گستره مکانی- زمانی آن و در ارتباط با دست ساخته هایی که چگونگی ها یا ویژگی های کمی و کیفی آمیخته با هم دارند فهم می کند، پی جوی تعریف معماری و موسیقی هستیم و جست و جوگر تشابه ها و
تقارن هایی که این دو مقوله با یکدیگر دارند.

معماری به معنی روزمره اش ضمن این که تجدید فضا می کند، درون فضایی گسترده تر جایگزین می شود؛ هم درون آن و هم گرداگردش، انسان ها حرکت می کنند. موسیقی، به برداشتی صرفاً مکانیکی، پراکنده شدن نظم یافته و سنجیده امواج صوتی در فضا است و آن گاه که حرکت انسان ها درون فضای معینی را بر می انگیزد و بر روح انسانی و بر فضای عاطفی درونی وی اثرگذاری می کند، جلوه گر بازتاب های مستقیم امواج صوتی بر کالبد انسانی می شود.

مردمک چشم و پرده گوش را می توانیم روزنه هایی بدانیم که جهان برون و جهان درون انسان را به یکدیگر مرتبط می کنند.

برای دانلود کامل مقاله کلیلک کنید